Każdy z nas w chwilach smutku, w doświadczeniu samotności czy w momentach, w których trudno udźwignąć ciężar życia, potrzebuje obecności drugiego człowieka, ciepłego uścisku dłoni i słów otuchy. Kiedy siadamy obok strapionego, by jego dłoń zamknąć w swojej dłoni, pocieszamy samego Jezusa, który czeka na nas w drugim człowieku.
Kiedy pochylamy się nad człowiekiem chorym, pochylamy się nad Chrystusem, który cierpi w człowieku. O osobach, które z miłością i cierpliwością pielęgnują chorych Chrystus mówi: „Błogosławieni miłosierni…”.
1 listopada każdego roku cmentarze, miejsca spoczynku zmarłych zapełniają się żywymi, tymi, którzy przychodzą zapalić znicz na grobach swoich bliskich, przywołać w pamięci osobę zmarłą i zanieść do Boga modlitwę za nią. Otaczamy ciało ludzkie szacunkiem ze względu na to, że za życia było ono świątynią Ducha Świętego oraz ze względu na wiarę w ciała zmartwychwstanie.
Każdy z nas codziennie słyszy wiele pouczeń, ostrzeżeń, dobrych rad. Przywykliśmy już do tego, że inni nas pouczają i sami pozwalamy sobie pouczać drugiego człowieka. Tymczasem trzeba by się zastanowić ile z wypowiadanych przez nas słów stoi na straży prawdy, troski o innych i miłości jako najwyższego dobra. Czy za moimi pouczeniami stoi pragnienie nieba dla drugiego człowieka? Bo tylko wtedy, gdy chcę zbawienia innych pouczanie ich jest zasadne.
Kiedy Chrystus mówi: „Byłem nagi, a przyodzialiście Mnie” wskazuje, że to On sam przychodzi do nas w obdartych spodniach i dziurawej koszuli mając nadzieję, że spotka się z naszą wrażliwością i otwartym sercem.
Modlitwa za żywych i umarłych jest wypełnieniem przykazania miłości bliźniego. Świadcząc modlitewną posługę miłosierdzia wyznajemy, że nasze życie leży w rękach Boga i Jego Opatrzności, która dotyczy zarówno doczesności jak i wieczności.